ZÜMRÜDÜ ANKA KUŞU MASALI
03.01.19
Zümrüdü Anka kuşu bir gün nehrin başına gelir.
-Aslında Anka kuşu önceleri küllerinden doğmanın, sonsuz bir hayatın mükemmel olduğunu düşündüysede artık yorulmuştur ama çare de bulamamıştır nasıl öleceğine.
+Nehirse herkes bu kadar ararken ölmemenin formülünü, sen nasıl da böyle düşünürsün diye şaşırır?
-Uzaktan davulun sesi hep hoş gelmiştir. Herkesin derdine derman olmaktan kendime derman olamaz oldum. Ya artık zarar verirsem yardımcı olmak yerine?
+Ah ah Anka kuşu aslında o kadar haklısın ki benim şaşırmama aldırma. Yıllardır aynı yere akarım ama kıymetimi bilmediler. Artık başkaları benden yararlansın istiyorum.
-Peki senden faydalananlara ne olacak o zaman kıtlık oluşmaz mı oralarda?
+Bilirim de değerim bilinmiyor ki ne yapayım.
-Ölebilmek için tek çarenin kendimin içinde olduğunu söylediler yıllar evvel ama neyi kasdettiklerini hiç bulamadım.
+Acaba tüylerinle mi ilgili onları söksen işe yarar mı?
-Onlar benim hayat kaynağım haklısın olabilir.
(Sonra söker bir bir tüylerini)
Ama hiçbir işe yaramadı ve artık uçamayacağım da. Ne yapacağım ben şimdi?
+Peki konuşmamak seni öldürebilir mi? Bir süre hiç konuşmasan
.
.
.
.
-Bu böyle gitmez günlerdir konuşmuyorum yeter artık. Belli ki böyle ölünmüyor.
+İnsanlar kalbi durunca ölürler ama kalbini çıkartmamız sana acı verir. Benim bir fikrim var kalbi sevgi durdurur, senin sevgiye ihtiyacın var.
-Oysa benim eşim benzerim yoktur ki kime âşık olayım.
+İşte sorun şu ki ararsan zaten bulamazsın. Aramaman gerekir.
Aradan günler geçer Anka başkalarına yardım ededursun nehir de akmaya.
Kaf dağından bir erkek Anka kuşu gelir.
Dişi anka onu görür görmez tutulur.
Ama onu gördüğü an aslında ölmekten de vazgeçtiğinin fermanını yazar kalbine.
Ama şunu unutmuştur ki artık o güzel Anka değildir bütün tüylerini koparmıştır.
Ondandır ki bir kere dönüp bakmaz bile.
Anka kalbinin sıkışmaya başladığını hisseder, gün be gün artarak.
Nehrin yanına koşar.
-Ben vazgeçtim ölmek istemiyorum, âşık oldum. Ama o beni görmüyor ve ben her gün biraz daha kötüleşiyorum.
+Ah Anka ben sana demedim mi herkes ölüme çare ararken sen ölmeyi aradın ve artık geç kaldın ama bilmen gereken bir şey var ki öleceksin hiç ölünmediği kadar ama görünürde hiç ölmeyeceksin.
- Şimdi anlıyorum ki ölüm benim kurtuluşum değil, benim kurtuluşum kendim imiş. Sende bana başka yere akmaktan söz ederken hepimiz yanlış şeyler düşünebiliriz ve bundan vazgeçmemiz için yaşam kaynağımızı bulmamız gerekir demek istedin değil mi?
Zümrüdü Anka kuşu bir gün nehrin başına gelir.
-Aslında Anka kuşu önceleri küllerinden doğmanın, sonsuz bir hayatın mükemmel olduğunu düşündüysede artık yorulmuştur ama çare de bulamamıştır nasıl öleceğine.
+Nehirse herkes bu kadar ararken ölmemenin formülünü, sen nasıl da böyle düşünürsün diye şaşırır?
-Uzaktan davulun sesi hep hoş gelmiştir. Herkesin derdine derman olmaktan kendime derman olamaz oldum. Ya artık zarar verirsem yardımcı olmak yerine?
+Ah ah Anka kuşu aslında o kadar haklısın ki benim şaşırmama aldırma. Yıllardır aynı yere akarım ama kıymetimi bilmediler. Artık başkaları benden yararlansın istiyorum.
-Peki senden faydalananlara ne olacak o zaman kıtlık oluşmaz mı oralarda?
+Bilirim de değerim bilinmiyor ki ne yapayım.
-Ölebilmek için tek çarenin kendimin içinde olduğunu söylediler yıllar evvel ama neyi kasdettiklerini hiç bulamadım.
+Acaba tüylerinle mi ilgili onları söksen işe yarar mı?
-Onlar benim hayat kaynağım haklısın olabilir.
(Sonra söker bir bir tüylerini)
Ama hiçbir işe yaramadı ve artık uçamayacağım da. Ne yapacağım ben şimdi?
+Peki konuşmamak seni öldürebilir mi? Bir süre hiç konuşmasan
.
.
.
.
-Bu böyle gitmez günlerdir konuşmuyorum yeter artık. Belli ki böyle ölünmüyor.
+İnsanlar kalbi durunca ölürler ama kalbini çıkartmamız sana acı verir. Benim bir fikrim var kalbi sevgi durdurur, senin sevgiye ihtiyacın var.
-Oysa benim eşim benzerim yoktur ki kime âşık olayım.
+İşte sorun şu ki ararsan zaten bulamazsın. Aramaman gerekir.
Aradan günler geçer Anka başkalarına yardım ededursun nehir de akmaya.
Kaf dağından bir erkek Anka kuşu gelir.
Dişi anka onu görür görmez tutulur.
Ama onu gördüğü an aslında ölmekten de vazgeçtiğinin fermanını yazar kalbine.
Ama şunu unutmuştur ki artık o güzel Anka değildir bütün tüylerini koparmıştır.
Ondandır ki bir kere dönüp bakmaz bile.
Anka kalbinin sıkışmaya başladığını hisseder, gün be gün artarak.
Nehrin yanına koşar.
-Ben vazgeçtim ölmek istemiyorum, âşık oldum. Ama o beni görmüyor ve ben her gün biraz daha kötüleşiyorum.
+Ah Anka ben sana demedim mi herkes ölüme çare ararken sen ölmeyi aradın ve artık geç kaldın ama bilmen gereken bir şey var ki öleceksin hiç ölünmediği kadar ama görünürde hiç ölmeyeceksin.
- Şimdi anlıyorum ki ölüm benim kurtuluşum değil, benim kurtuluşum kendim imiş. Sende bana başka yere akmaktan söz ederken hepimiz yanlış şeyler düşünebiliriz ve bundan vazgeçmemiz için yaşam kaynağımızı bulmamız gerekir demek istedin değil mi?
Dy
Yorumlar
Yorum Gönder